Sigue inaparable’l desaniciu del padremuñu hestóricu y artísticu asturianu, personalizáu nesti casu nun templu alzáu anantes del 1027

San Andrés de Salas, una ilesia románica, documentá por primer vuelta nel 1027,  utilizá polos templarios, con una portada destacable poles iscripciones y debuxos llabraos na portada y capiteles de gran valir artísticu.  Una xoya de gran valir, testimoniu d’un pasáu nel qu’Asturies yera cientru d’arte y erudición, un resclavu que n’otra parte sedría mimáu y visitáu, reconocíu y señaláu; pero ye Asturies, y n’Asturies el pasáu ye, cuanto más gloriosu, más urxente de tapecer, llabor que los sucesivos gobiernos van dexando al tiemu, nun exerciciu de desidia enconao que lleva al padremuñu asturianu a un desaniciu dificil de revertir.

San Andrés de Salas ye un casu más, esbarrumbáu’l frontispiciu pola turbonada, pesi a cinco años de demandes por parte los vecinos pa que s’iguare, pesi a la so inclusión na llista encarnao del padremuñu en riesgu, pesi a la responsabilidá de l’alministración asturiana de recostruyir y poner en pie l’edificiu.

Namás agora, ya sero, acuden los téunicos municipales a facer evaluación. Entá nun hai rempuesta de la Conseyería Cultura, de la direición Xeneral del Padremuñu nin, por supuestu, del Arzobiespáu. Los vecinos ya piden lo mínimo, un respetu póstumu a la so hestoria: que se protexa la cantería salvable, que se guarden los restos d’aquelles iscripciones pa que siquier quede dalgún ñiciu. Sicasí, l’actuación pa rescatales urxe: les piedres corten el pasu de la carretera y pue ser qu’una vuelta más lo urxente nun dexe tiempu a lo emportante y la Caleya Linares quede pa siempres güérfana del so arte.

Alberto Rodríguez

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.