La Coordinadora Ecoloxista denuncia’l baltu non autorizáu d’árboles pa edificar nel espaciu d’Interés Cultural “El Sitiu d’Aramar”, Gozón, onde nun pue baltase res ensin la pertinente autorización municipal y de la Conseyería de Cultura
Una promotora pretende construyir dos edificios con 24 viviendes en Los Laureles, al par d’un importante padremuñu hestóricu, y pa ello dio en baltar de dellos árboles y matos, modificando esti singular paisaxe asturiano, el Sitiu d’Aramar, incluyíu dende febreru de 2008 pola Conseyería de Cultura y Turismu nel Inventariu del Padremuñu Cultural d’Asturies, cola categoría de Sitiu Hestóricu.
Nesti espaciu del este de la badea de Lluanco, asitiáu al SE de la capital del conceyu de Gozón, alcuéntrase un conxuntu d’elementos padremuñales de bien estremá dómina. Asina, na sablera d’Aramar alcontróse un área arqueolóxica de la que se recuperáren dellos preseos llíticos de dómina Asturiense, plantegándose per parte de dellos espertos la posibilidá de qu’esistieren equí hasta trés asentamientos prehestóricos de dómina paleo-mesolítica.
Tamién s’alcontraron nesti espaciu los restos d’una antigua torre defensiva, posiblemente de dómina medieval, de cronoloxía indeterminá, denomá Torre de Tierra de Moros, que taría enmarcá nel conxuntu de fortificaciones costeres asturianes de vixixilancia de la mar énte les posibles incursiones pirates qu’afaraben les mariñes cantábriques mientres la Edá Media.
Nel Sitiu d’Aramar desagua’l pequeñu río La Gallega, nel que nos sos escasos trés kilómetros de llargor llegaron a allugase hasta once molinos fariñeros de los que na actualidá pervive, bien modificáu, el denomináu Molín d’Aramar, reformáu como segunda residencia. Tamién se caltién una antigua ponte na desaguada d’esti ríu, al pie de la sablera d’Aramar.
Al frente allúgase una pequena islla na que s’alza la capiya de la Virxe del Carmen. Ye ésti un edificiu de planta rectangular irregular cubierta con armadura de maera a trés agües. Esisten referencies documentales a esta costrución yá en 1785, pudiendo apuntase que fora nesi sieglu XVIII cuando s’alzara la pequena capiya. Venceyada a la mesma tópase un finxu o moyón d’estructura troncocónica que, según la tradición, marcaría’l llugar d’enterramientu d’un ermitañu qu’ocupó la isla mientres dellos años nel sieglu XIX, anque ciertos estudios apunten a qu’esti elementu sedría costruyíu nos sieglos XVI-XVII, con anterioridá a la costrución de la ilesia.
A lo cabero, n’Aramar esisten tamién restos qu’atestigüen la intensa actividá costructora d’embarcaciones qu’esistió nesta zona nos sieglos XIX y XX. Asina, na zona d’El Dique, al Oeste d’ Aramar, caltiénense na actualidá los ñicios de los estelleros d’Anselmo Artime, en furrulamientu ente los años 1930 y 1981, heriederos de la tradición estellera de la familia Artime qu’arrinca en 1899. Los restos calteníos son dos naves de costrución d’embarcaciones y de maquinaria ausiliar; dos graes de costrucción y botadura y el mesmu dique de protección del espaciu ocupáu polos estelleros de les marees.
Alberto Rodríguez
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
